What do you think?
Rate this book
Зулейха отваря очи
Историята на Зулейха започва през 1930 г. в глухо татарско селце, в потресаващо мрачен патриархален свят, в който властват жестоките извечни норми на подчинение и унижение на жената. И ето че в съдбата на Зулейха настъпва неочакван поврат. Драматичните исторически събития (разкулачването и колективизацията в Русия) разрушават познатия й живот и я изправят пред тежко изпитание: останала безприютна и сама, тя се оказва сред стотиците «врагове» на съветската власт, насила прогонени от родните им домове и отпратени в товарни вагони в Сибир. Общата съдба събира на брега на Ангара необразовани селяни и ерудирани интелигенти, деградирали престъпници и честни хора, мюсюлмани, православни и атеисти, татари, руснаци и немци... И всички те безмилостно воюващи за правото си да оцелеят.
За какво Зулейха отваря очи? За любовта, за святото майчинство, за свободата сам да вземаш решения и да се бориш за живота си, съхранявайки човешката си същност.
«Зулейха отваря очи» е най-вълнуващата книга, публикувана тази година.»
Берлинер Цайтунг
За какво Зулейха отваря очи? За любовта, за святото майчинство, за свободата сам да вземаш решения и да се бориш за живота си, съхранявайки човешката си същност.
«Зулейха отваря очи» е най-вълнуващата книга, публикувана тази година.»
Берлинер Цайтунг
480 pages, Paperback
First published February 27, 2015
About the author
Guzel Yakhina
6 books437 followersGuzel Yakhina is a Russian author and screenwriter. She is a winner of the Big Book literary prize and the Yasnaya Polyana Literary Award.
Guzel Shamilevna Yakhina was born in Kazan. Her mother is a doctor, while her father is an engineer. She spoke Tatar at home and learned Russian only after she started going to daycare.
She studied at the Department of Foreign Languages in the Tatar State University of Humanities and Education. In 1999, she moved to Moscow. In 2015, she graduated from the Moscow School of Film with a degree in screenwriting.
Yakhina worked in public relations and advertising. She began her writing career with publications in the journals Neva and Oktyabr. Sections of her debut novel Zuleikha appeared in the journal Siberian Fires.
Yakhina's debut novel is based on the experiences of her grandmother, a Tatar. In the 1930s, as part of dekulakization programme, the Soviets forcefully relocated many Tatars from the European part of Russia to Siberia. Yakhina's grandmother was among them. She was exiled at a young age and was able to return home only sixteen years later. The novel describes the experiences of Zuleikha, a peasant Tatar woman. Her husband resisted dekulakization and was killed. Zuleikha was transported to Siberia and left in a remote location on Angara River with little means of survival. Zuleikha had to overcome the harsh conditions, build relationships with other exiles and forge her new identity and reasons for living. Yakhina initially wrote the draft as a screenplay, and later rewrote it as a novel. Before being accepted for publication, the novel was rejected by multiple publishers.
see also: Гузель Яхина
Guzel Shamilevna Yakhina was born in Kazan. Her mother is a doctor, while her father is an engineer. She spoke Tatar at home and learned Russian only after she started going to daycare.
She studied at the Department of Foreign Languages in the Tatar State University of Humanities and Education. In 1999, she moved to Moscow. In 2015, she graduated from the Moscow School of Film with a degree in screenwriting.
Yakhina worked in public relations and advertising. She began her writing career with publications in the journals Neva and Oktyabr. Sections of her debut novel Zuleikha appeared in the journal Siberian Fires.
Yakhina's debut novel is based on the experiences of her grandmother, a Tatar. In the 1930s, as part of dekulakization programme, the Soviets forcefully relocated many Tatars from the European part of Russia to Siberia. Yakhina's grandmother was among them. She was exiled at a young age and was able to return home only sixteen years later. The novel describes the experiences of Zuleikha, a peasant Tatar woman. Her husband resisted dekulakization and was killed. Zuleikha was transported to Siberia and left in a remote location on Angara River with little means of survival. Zuleikha had to overcome the harsh conditions, build relationships with other exiles and forge her new identity and reasons for living. Yakhina initially wrote the draft as a screenplay, and later rewrote it as a novel. Before being accepted for publication, the novel was rejected by multiple publishers.
see also: Гузель Яхина
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 1,312 reviews
January 20, 2023
O recenzie nu mai are rost să fac. A trecut prea mult de la apariția cărții. Mai bine vă povestesc episodul care m-a impresionat cel mai tare la prima lectură a romanului. Zilele trecute l-am răsfoit tocmai în acest scop. Episodul nu e legat nici de Zuleiha, nici de abuzivul ei soț, Murtava, și nici măcar de abulicul comandant de lagăr Ignatov.
Am observat că unii cititori îl simpatizează pe comandant. Pentru mine a rămas un personaj mai degrabă nedefinit, șters. Cam aceiași cititori cred că Zuleiha deschide ochii ar fi un roman de dragoste (în vremea terorii). Mi se pare o lectură grăbită. Guzel Iahina a scris, în realitate, un roman despre trezirea unei conștiințe. Și nu e vorba de Ignatov, care se prăbușește în alcoolism și indiferență, ci de Zuleiha.
Un alt personaj care va ieși din întuneric (și se va mîntui prin devotament și iubire de ceilalți) este medicul chirurg Wolf Karlovici Leibe, profesor la Universitatea din Kazan (capitala de azi a Tatarstanului). Despre el este vorba în episodul menționat de mine chiar la începutul acestei note. Scena se petrece, desigur, înainte de deportare. Medicul Leibe tocmai s-a trezit (doarme în cabinetul de lucru), și-a pus halatul și îi cere servitoarei Grunia să-i aducă ceașca de cafea. Între timp, ia o stropitoare și-și udă arborele ornamental de la fereastră. Apoi se pregătește de lucru. Va redacta un curs, un tratat. În timpul nopții, i-au venit idei noi.
Liniștea profesorului e tulburată de vizita unei doamne, Ilona. Leibe este o „somitate”, un „geniu”, zeci de femei îi cer sfatul și așteaptă un diagnostic precis din partea specialistului. Ilona ar vrea un copil, n-a rămas gravidă niciodată; probabil că a vizitat și alți doctori, Leibe e ultima ei speranță, numai el o poate ajuta. În fond, a ajutat-o cîndva și pe mama ei. Așezată strîmb pe un fotoliu desfundat și cu un cui care o înțeapă în picior, Ilona îi explică stînjenită problema cu care se confruntă. Leibe se eschivează. Îi cere să-l caute în altă zi, acum e presat de timp, trebuie să plece la universitate.
Surprinsă, femeia se lasă în genunchi și se prinde cu mîinile de tăblia mesei, vrea să-l înduplece. Și abia atunci observă cu groază: „Praful acoperă totul: tăblia biroului, instrumentele de scris, călimara deschisă, cu o mică baltă de cerneală uscată pe fund, foaia de hîrtie albă, imaculată şi tocul cu vîrful rupt aşezat pe ea. Profesorul tresare speriat, îşi ţine ceaşca de cafea în faţă, parcă apărîndu-se. Ceaşca are o crăpătură mare şi e complet goală... Leibe se uită la ceas. Limbile stau nemişcate pe cadran”. Ilustrul doctor își pierduse mințile.
Cititorul înțelege subit că profesorul Leibe și-a pierdut mințile. Amintirea acestui episod m-a urmărit mult timp. Aș menționa că, în lagăr, medicul își va recăpăta luciditatea... (15 martie 2022)
Am observat că unii cititori îl simpatizează pe comandant. Pentru mine a rămas un personaj mai degrabă nedefinit, șters. Cam aceiași cititori cred că Zuleiha deschide ochii ar fi un roman de dragoste (în vremea terorii). Mi se pare o lectură grăbită. Guzel Iahina a scris, în realitate, un roman despre trezirea unei conștiințe. Și nu e vorba de Ignatov, care se prăbușește în alcoolism și indiferență, ci de Zuleiha.
Un alt personaj care va ieși din întuneric (și se va mîntui prin devotament și iubire de ceilalți) este medicul chirurg Wolf Karlovici Leibe, profesor la Universitatea din Kazan (capitala de azi a Tatarstanului). Despre el este vorba în episodul menționat de mine chiar la începutul acestei note. Scena se petrece, desigur, înainte de deportare. Medicul Leibe tocmai s-a trezit (doarme în cabinetul de lucru), și-a pus halatul și îi cere servitoarei Grunia să-i aducă ceașca de cafea. Între timp, ia o stropitoare și-și udă arborele ornamental de la fereastră. Apoi se pregătește de lucru. Va redacta un curs, un tratat. În timpul nopții, i-au venit idei noi.
Liniștea profesorului e tulburată de vizita unei doamne, Ilona. Leibe este o „somitate”, un „geniu”, zeci de femei îi cer sfatul și așteaptă un diagnostic precis din partea specialistului. Ilona ar vrea un copil, n-a rămas gravidă niciodată; probabil că a vizitat și alți doctori, Leibe e ultima ei speranță, numai el o poate ajuta. În fond, a ajutat-o cîndva și pe mama ei. Așezată strîmb pe un fotoliu desfundat și cu un cui care o înțeapă în picior, Ilona îi explică stînjenită problema cu care se confruntă. Leibe se eschivează. Îi cere să-l caute în altă zi, acum e presat de timp, trebuie să plece la universitate.
Surprinsă, femeia se lasă în genunchi și se prinde cu mîinile de tăblia mesei, vrea să-l înduplece. Și abia atunci observă cu groază: „Praful acoperă totul: tăblia biroului, instrumentele de scris, călimara deschisă, cu o mică baltă de cerneală uscată pe fund, foaia de hîrtie albă, imaculată şi tocul cu vîrful rupt aşezat pe ea. Profesorul tresare speriat, îşi ţine ceaşca de cafea în faţă, parcă apărîndu-se. Ceaşca are o crăpătură mare şi e complet goală... Leibe se uită la ceas. Limbile stau nemişcate pe cadran”. Ilustrul doctor își pierduse mințile.
Cititorul înțelege subit că profesorul Leibe și-a pierdut mințile. Amintirea acestui episod m-a urmărit mult timp. Aș menționa că, în lagăr, medicul își va recăpăta luciditatea... (15 martie 2022)
April 24, 2018
Un condei puternic și talentat și o poveste ce transcende anii cei mai grei pentru oamenii simpli și nevinovați din Uniunea Sovietică.
Zuleiha este o tânără tătăroaică, soție a unui culac (singura vină a sa), ce pornește o lungă călătorie a supraviețuirii dinspre satele Kazanului până în depărtata taiga din Siberia. Este o poveste despre puterea umană și umanitate, despre iubire imposibilă și supraviețuire dură, despre violență și dispreț, despre complicități și maternitate. Totul scris impecabil, într-un stil ce amintește de marile cărți rusești.
Categoric, una dintre cărțile anului.
Zuleiha este o tânără tătăroaică, soție a unui culac (singura vină a sa), ce pornește o lungă călătorie a supraviețuirii dinspre satele Kazanului până în depărtata taiga din Siberia. Este o poveste despre puterea umană și umanitate, despre iubire imposibilă și supraviețuire dură, despre violență și dispreț, despre complicități și maternitate. Totul scris impecabil, într-un stil ce amintește de marile cărți rusești.
Categoric, una dintre cărțile anului.
March 22, 2020
Cartea asta e o patura deasa, tesuta din lana netoarsa. Uneori e aspra, inteapa si ustura. Alteori e surprinzator de moale, ca o blana deghizata. Dar tine intotdeauna de cald sufletului.
January 8, 2016
Started off strong, but the second half didn't live up to expectations set (for me) by the first half. The opening is promising, with great writing and a lot of interesting Tatar color throughout. However, much of what follows feels too obvious, like a set piece about the 1930s, dekulakization, and collectivization. Perhaps even worse, after that, the narrative jumps down roads that do not feel very motivated by the previous characterization -- for example, while there is some foreshadowing of the events in the chapter "The Black Tent," those hints are never very believable when held up against Zuleikha's internal development as a character.
The last 100 pages or so were slow and uninteresting, and I regretted seeing familiar characters spun away from the center of the action for seemingly no reason but to create a sense of melancholy heading into the ending. Overall, the writing itself deserves some accolades, but the novel doesn't hold together for me.
The last 100 pages or so were slow and uninteresting, and I regretted seeing familiar characters spun away from the center of the action for seemingly no reason but to create a sense of melancholy heading into the ending. Overall, the writing itself deserves some accolades, but the novel doesn't hold together for me.
April 14, 2023
زلیخا چشمهایش را باز می کند داستان شگفت انگیز و البته بسیار ملایم شده ای ایست از آنچه بر میلیونها فرد ساکن کشور شوراها در دوران استالین گذشت . بدون شک شرح زندگی یا چیزی شبیه به آن در گولاک ها بسیار طاقت فرسا تر و خواندن آن برای خواننده بسیار سخت تر از داستان لطیف انسانی زلیخا نوشته گوزل یاخینا نویسنده روس اهل تاتارستان بوده است .
از گولاک ها چه می دانیم ؟
گولاک ها یا اردوگاه ها ی کار اجباری در اوایل رژیم کمونیستی و به فرمان لنین به منظور اسکان دادن مجرمان خطرناک در نواحی دوردست به ویژه در سیبری و قزاقستان ساخته شدند اما پس از مرگ لنین ، رهبر جدید استالین تنها به منظور افزایش جمعیت گولاک ها و دسترسی آسان به نیروی کار و البته تثبیت قدرت خود ، میلیونها نفر از افسران ،دانشجویان ، استادان دانشگاه ،هنرمندان پزشکان ، افراد کادر سیاسی حزب و البته دهقانانی که به جرم داشتن زمینی هرچند کوچک ، ثروتمند شمرده می شدند به گولاک های دورافتاده تبعید کرد .
انتقال وحشیانه این افراد در واگن های کاملا پوشیده و محروم از تمامی امکانات ، احتمالا باید الگو و سرمشق نازیها در حمل و نقل مخالفان خود و به ویژه یهودیها به مراکز کار اجباری شده باشد ، شرایط داخل واگنها به اندازه ای سخت بوده که درصد قابل توجهی از زندانیان نگون بخت در طی این مسیر سخت و طولانی که گاهی ماهها طول می کشید جان داده و به آنچه در انتظارشان بود نمی رسیدند . اما شاید جهنم واقعی بازماندگان از زمان رسیدن آنان شروع شده باشد ، آنان باید در سرمای سیبری و با دست خالی ، برای خود اردوگاه ، لوازم تولید ساخته و البته غذا فراهم می کردند . آشکار است که نرخ مرگ و میر در چنین شرایط جهنمی بسیار بالا بوده است . پس از مرگ استالین ، خروشچف در نطق تاریخی خود به وجود گولاک ها اعتراف کرد و آنرا مایه شرم و نهایت بی رحمی نامید . به این ترتیب گولاک ها پس از 24 سال کم کم بسته و میلیونها زندانی آن آزاد شدند . بعدها آلکساندر سولژنیتسین نویسنده معروف در شاهکار خود مجمع الجزایر گولاک شرایط این اردوگاه های جهنمی را برای جهانیان فاش کرد .
اگر از بخش ابتدایی داستان زلیخا که آن هم برای خود جهنمی و البته مقطع مهمی از تاریخ شوروی و دهقانان جهت فرار از دست سرخ ها بوده بگذریم ، خانم یاخینا شرح نسبتا کاملی از چگونگی تبعید ، حمل ونقل ، رسیدن و ساختن ، ساکن شدن و زندگی کردن در گولاک داده است . داستان او افزون بر اینکه مراحل تاریخی را شامل شده ، آمار وحشتناک مرگ و میر را هم نشان می دهد ، اگرچه که نویسنده لحن تقریبا بی تفاوتی نسبت به تلفات داشته .
قهرمان داستان او ، زلیخا زنی روستایی ، مذهبی و خرافاتی و بی اراده بوده که پس از تبعید و زندگی در اردوگاه به شخصیتی مستقل و قوی تبدیل می شود ، گویی که زلیخا چشمهایش را باز نکرده ، بلکه به زور چشمهای او گشوده شده . داستان خانم یاخینا در کنار زلیخا ، شخصیت های دیگری هم دارد ، یکی از آنان دکتر لیبه است که می توان او را نماینده کامل قشر شهر نشین مرفه دانست که به سبب فجایع اردوگاه ، خود را وقف زندانیان می کند . ایگناتوف ، فرمانده اردوگاه که از زمان تبعید همراه با زلیخا و دیگر تبعیدی ها بوده ، فرد دیگری ایست که چشمهایش باز می شود ، او که در ابتدای داستان یک کمونیست خالص ، تند و افراطی بوده ، با دیدن فجایع اردوگاه که البته خود او هم سهمی انکار ناشدنی در آن دارد و همین گونه درک بدگمانی حزب نسبت به خود نسبت به عقاید اولیه خود دچار شک می شود .
نویسنده با مهارت تغییر شخصیت زلیخا و ایگناتوف را ترسیم کرده ، او به همین گونه در مجسم کردن فضای اردوگاه و انس و عادتی که ساکنان پس از مدتی به آن پیدا می کنند تا جایی که آن جا را خانه خود می دانند کاملا موفق بوده است .
در پایان باید گفت کتاب جذاب و خواندنی خانم یاخینا با ترجمه حرفه ای خانم زینب یونسی اثری ایست پر کشش ، موثر و انسانی در مقطع تاریخی بسیار که در آن نویسنده فاجعه ای را با داستان در هم آمیخته است .
از گولاک ها چه می دانیم ؟
گولاک ها یا اردوگاه ها ی کار اجباری در اوایل رژیم کمونیستی و به فرمان لنین به منظور اسکان دادن مجرمان خطرناک در نواحی دوردست به ویژه در سیبری و قزاقستان ساخته شدند اما پس از مرگ لنین ، رهبر جدید استالین تنها به منظور افزایش جمعیت گولاک ها و دسترسی آسان به نیروی کار و البته تثبیت قدرت خود ، میلیونها نفر از افسران ،دانشجویان ، استادان دانشگاه ،هنرمندان پزشکان ، افراد کادر سیاسی حزب و البته دهقانانی که به جرم داشتن زمینی هرچند کوچک ، ثروتمند شمرده می شدند به گولاک های دورافتاده تبعید کرد .
انتقال وحشیانه این افراد در واگن های کاملا پوشیده و محروم از تمامی امکانات ، احتمالا باید الگو و سرمشق نازیها در حمل و نقل مخالفان خود و به ویژه یهودیها به مراکز کار اجباری شده باشد ، شرایط داخل واگنها به اندازه ای سخت بوده که درصد قابل توجهی از زندانیان نگون بخت در طی این مسیر سخت و طولانی که گاهی ماهها طول می کشید جان داده و به آنچه در انتظارشان بود نمی رسیدند . اما شاید جهنم واقعی بازماندگان از زمان رسیدن آنان شروع شده باشد ، آنان باید در سرمای سیبری و با دست خالی ، برای خود اردوگاه ، لوازم تولید ساخته و البته غذا فراهم می کردند . آشکار است که نرخ مرگ و میر در چنین شرایط جهنمی بسیار بالا بوده است . پس از مرگ استالین ، خروشچف در نطق تاریخی خود به وجود گولاک ها اعتراف کرد و آنرا مایه شرم و نهایت بی رحمی نامید . به این ترتیب گولاک ها پس از 24 سال کم کم بسته و میلیونها زندانی آن آزاد شدند . بعدها آلکساندر سولژنیتسین نویسنده معروف در شاهکار خود مجمع الجزایر گولاک شرایط این اردوگاه های جهنمی را برای جهانیان فاش کرد .
اگر از بخش ابتدایی داستان زلیخا که آن هم برای خود جهنمی و البته مقطع مهمی از تاریخ شوروی و دهقانان جهت فرار از دست سرخ ها بوده بگذریم ، خانم یاخینا شرح نسبتا کاملی از چگونگی تبعید ، حمل ونقل ، رسیدن و ساختن ، ساکن شدن و زندگی کردن در گولاک داده است . داستان او افزون بر اینکه مراحل تاریخی را شامل شده ، آمار وحشتناک مرگ و میر را هم نشان می دهد ، اگرچه که نویسنده لحن تقریبا بی تفاوتی نسبت به تلفات داشته .
قهرمان داستان او ، زلیخا زنی روستایی ، مذهبی و خرافاتی و بی اراده بوده که پس از تبعید و زندگی در اردوگاه به شخصیتی مستقل و قوی تبدیل می شود ، گویی که زلیخا چشمهایش را باز نکرده ، بلکه به زور چشمهای او گشوده شده . داستان خانم یاخینا در کنار زلیخا ، شخصیت های دیگری هم دارد ، یکی از آنان دکتر لیبه است که می توان او را نماینده کامل قشر شهر نشین مرفه دانست که به سبب فجایع اردوگاه ، خود را وقف زندانیان می کند . ایگناتوف ، فرمانده اردوگاه که از زمان تبعید همراه با زلیخا و دیگر تبعیدی ها بوده ، فرد دیگری ایست که چشمهایش باز می شود ، او که در ابتدای داستان یک کمونیست خالص ، تند و افراطی بوده ، با دیدن فجایع اردوگاه که البته خود او هم سهمی انکار ناشدنی در آن دارد و همین گونه درک بدگمانی حزب نسبت به خود نسبت به عقاید اولیه خود دچار شک می شود .
نویسنده با مهارت تغییر شخصیت زلیخا و ایگناتوف را ترسیم کرده ، او به همین گونه در مجسم کردن فضای اردوگاه و انس و عادتی که ساکنان پس از مدتی به آن پیدا می کنند تا جایی که آن جا را خانه خود می دانند کاملا موفق بوده است .
در پایان باید گفت کتاب جذاب و خواندنی خانم یاخینا با ترجمه حرفه ای خانم زینب یونسی اثری ایست پر کشش ، موثر و انسانی در مقطع تاریخی بسیار که در آن نویسنده فاجعه ای را با داستان در هم آمیخته است .
February 19, 2024
Review on English, followed by the Bulgarian one. Ревюто на английски е първо, следва това на български.
Unfortunately, this highly praised book turned out to be a complete soviet propaganda rubbish, craftly pushed as something significant, new and different. :(
Here we have a sterile, unrealistic characters and a weak story in which the events are only barely sketched only as not to offend the today’s Russian dictator, whose idol is the mass murderer Stalin. In the book Stalin is presented as an uncle from a portrait on the wall, with a mustache and a kind look in his eyes!?!
The author slapped us with a Disney version of the Gulag, which is an insult to the memory of the millions victims of the Bolsheviks painful hatred of the normal.
Mass starvation, deportations on a class and ethnic basis, living and working in inhuman conditions until you burst into the icy Siberian wasteland are presented to us here as a picnic with mosquitoes - oh, it's unpleasant, but it will be ok. And all these innocent victims and their sufferings are only so that the USSR can arm itself to the teeth and carry out a "world revolution" where no one needed it. On other hand, the WWII was started by them in union with German National-socialists.
I would be ashamed to betray my people and their past in this way, but obviously money doesn't smell for Yakhina!
P.S. The Bulgarian edition is adorned with yet another bad cover, which however, is strangely in sync with the meaningless content inside the book!
За съжаление, тази така прехвалена книга се оказа плосък съветски пропаганден боклук, умело пробутван ни като нещо значимо, ново и различно. :(
Стерилни, нереални герои и слаба история, в която събитията са само щрихирани, сакън да не се засегне с нещо настоящия руски диктатор, чийто идол естествено е масовия убиец Сталин. В книгата Сталин е представен като чиче от портрет на стената, с мустаки и благ поглед!?!
Авторката ни е изпляскала една Дисни версия на ГУЛАГ, което е обида към паметта н�� милионите жертви на болевишката омраза към нормалното.
Масов глад, изселвания по класов и етнически принцип, нечовешки условия за живот и робия докато пукнеш в ледената сибирска пустош тук ��а ни представени като някакъв пикник с комари - ех, неприятно е, но ще се потърпи. И всичките тези невинни жертви и страдания са за да може СССР да се въоръжи до зъби и да изнася свет��вна революция там, където тя на никой не е изтрябвала. Отделно започването на ВСВ си е наполовина дело на тази отвратителна диктатура, отървала се безнаказана над костите на 30 милиона съветски граждани!
Мен би ме било срам да предам така народа си и неговото минало, но явно за Яхина парите не миришат!
P.S. Българското издание е накичено с поредната малоумна корица, която обаче е странно в синхрон с изпразненото от смисъл съдържание!
Unfortunately, this highly praised book turned out to be a complete soviet propaganda rubbish, craftly pushed as something significant, new and different. :(
Here we have a sterile, unrealistic characters and a weak story in which the events are only barely sketched only as not to offend the today’s Russian dictator, whose idol is the mass murderer Stalin. In the book Stalin is presented as an uncle from a portrait on the wall, with a mustache and a kind look in his eyes!?!
The author slapped us with a Disney version of the Gulag, which is an insult to the memory of the millions victims of the Bolsheviks painful hatred of the normal.
Mass starvation, deportations on a class and ethnic basis, living and working in inhuman conditions until you burst into the icy Siberian wasteland are presented to us here as a picnic with mosquitoes - oh, it's unpleasant, but it will be ok. And all these innocent victims and their sufferings are only so that the USSR can arm itself to the teeth and carry out a "world revolution" where no one needed it. On other hand, the WWII was started by them in union with German National-socialists.
I would be ashamed to betray my people and their past in this way, but obviously money doesn't smell for Yakhina!
P.S. The Bulgarian edition is adorned with yet another bad cover, which however, is strangely in sync with the meaningless content inside the book!
За съжаление, тази така прехвалена книга се оказа плосък съветски пропаганден боклук, умело пробутван ни като нещо значимо, ново и различно. :(
Стерилни, нереални герои и слаба история, в която събитията са само щрихирани, сакън да не се засегне с нещо настоящия руски диктатор, чийто идол естествено е масовия убиец Сталин. В книгата Сталин е представен като чиче от портрет на стената, с мустаки и благ поглед!?!
Авторката ни е изпляскала една Дисни версия на ГУЛАГ, което е обида към паметта н�� милионите жертви на болевишката омраза към нормалното.
Масов глад, изселвания по класов и етнически принцип, нечовешки условия за живот и робия докато пукнеш в ледената сибирска пустош тук ��а ни представени като някакъв пикник с комари - ех, неприятно е, но ще се потърпи. И всичките тези невинни жертви и страдания са за да може СССР да се въоръжи до зъби и да изнася свет��вна революция там, където тя на никой не е изтрябвала. Отделно започването на ВСВ си е наполовина дело на тази отвратителна диктатура, отървала се безнаказана над костите на 30 милиона съветски граждани!
Мен би ме било срам да предам така народа си и неговото минало, но явно за Яхина парите не миришат!
P.S. Българското издание е накичено с поредната малоумна корица, която обаче е странно в синхрон с изпразненото от смисъл съдържание!
April 17, 2016
I recognised a real writer from the first page of this book, as I believe almost anyone would. Not graphomaniac, not Stalin's crimes exposer, but an AUTHOR who is directly drawing her inspirations from the best examples of classic Russian literature and talented enough to still find her own way.
Plot of the book revolves around life and fate of a young Tatar woman in the 30s and 40s. She starts as a cowed powerless wife in a muslim family and ends up in a labour camp in Siberia, raising child, surviving, finding and losing love and friends.
And the book is centaur of a sort. Yakhina is a poet and in the more literary chapters, the ones in Tatar village or when her child is born and many others, when she is not concerned with plot twists, she is stunning. The novel is truly poetic on a scale of Bunin maybe. But when she needs to move the plot forward she suddenly becomes Hollywood movie writer with entertaining but very doubtful (to say the least) turns and twists. Said centaur will ride you to the last page in a few evenings, no doubt about that, the book is amazing. But the author has potential for so much more!
Plot of the book revolves around life and fate of a young Tatar woman in the 30s and 40s. She starts as a cowed powerless wife in a muslim family and ends up in a labour camp in Siberia, raising child, surviving, finding and losing love and friends.
And the book is centaur of a sort. Yakhina is a poet and in the more literary chapters, the ones in Tatar village or when her child is born and many others, when she is not concerned with plot twists, she is stunning. The novel is truly poetic on a scale of Bunin maybe. But when she needs to move the plot forward she suddenly becomes Hollywood movie writer with entertaining but very doubtful (to say the least) turns and twists. Said centaur will ride you to the last page in a few evenings, no doubt about that, the book is amazing. But the author has potential for so much more!
January 26, 2019
While I was reading, i was at 5 stars, at 2 stars, at 3 stars and at 4 stars. Mean : 3,5. Somehow the end saved the book, even though "cheezy".
It started very powerful, i loved the first part. And it was good until the first winter in the colony ended. After that it became boring. There were more than 150 boring pages. I think the problem was that, as with so many other books, there was a plain presentation of facts, from the writer's point of view. We are introduced to a lot of characters, however they have supporting roles and we never learn more about them. Why the doctor deserved to have his story told and Isabella didn't? Or the painter. Or even Gorelov? I think also that Ignatov deserved more, but it was all-right. Because this story isn't only about Zuleiha. I thought it was, but I was wrong. Lukka the fisher - who was he? Maybe more about the "Four angels" and less about the hunting.
From the historic point of view, the book is very good in presenting the facts. I found myself searching the Internet about Kazan (the capital of Tatastan). But as i said, that was almost it. I hoped for more power, because the power was there (there are some terrifying scenes described greatly by Yakhina).
Good book, could have been a great book.
It started very powerful, i loved the first part. And it was good until the first winter in the colony ended. After that it became boring. There were more than 150 boring pages. I think the problem was that, as with so many other books, there was a plain presentation of facts, from the writer's point of view. We are introduced to a lot of characters, however they have supporting roles and we never learn more about them. Why the doctor deserved to have his story told and Isabella didn't? Or the painter. Or even Gorelov? I think also that Ignatov deserved more, but it was all-right. Because this story isn't only about Zuleiha. I thought it was, but I was wrong. Lukka the fisher - who was he? Maybe more about the "Four angels" and less about the hunting.
From the historic point of view, the book is very good in presenting the facts. I found myself searching the Internet about Kazan (the capital of Tatastan). But as i said, that was almost it. I hoped for more power, because the power was there (there are some terrifying scenes described greatly by Yakhina).
Good book, could have been a great book.
January 14, 2019
Imi e putin greu sa scriu despre cartea asta. Poate pentru ca subiectul e destul de greu si impresia cu care am ramas e: "Doamne, ce vieti irosite!" Dar cumva parca nu-s multumita de ideea asta, ma sacaie, ma gandesc ca totul a fost atat de in contratimp, viata a trecut pe langa personaje, scurtele momente de fericire (pentru Zuleiha si ceilalti deportati, ca nu am surprins nici macar un moment de fericire in viata lui Ignatov) au fost prea putine, tumultul personajelor - foarte subtire schitat a fost totusi atat de puternic. Am numai cuvinte de lauda la adresa traducerii Laurei Schidu, a sunat atat de bine, de autentic, de frumos.
Inca o bucata de istorie descoperita si absorbita cu inima stransa, cu sufletul indoit de cruzimea rasei umane.
Am simtit o bucurie imensa urmarind transformarea Zuleihai, neobosirea ei, harnicia ei, iubirea ei, puterea ei (saraca, nici nu era constienta cat de puternica e, a mers cu viata de mana si a infruntat tot ce i s-a oferit), lepadarea ei de superstitii (cu o singura exceptie) si religie, de trecut (cu o singura exceptie), de rusine.
Mi s-a rupt sufletul de dualitatea lui Ignatov, un om menit sa fie rau, care se impotrivea cu totul posibilitatii de a fi bun, si totusi inzestrat cu o constiinta care a dat la o parte indoctrinarea. In opinia mea e cel mai tragic personaj al cartii.
Unul dintre cele mai memorabile episoade pe care le-am citit eu vreodata e acela al nasterii lui Iusuf. Exceptional cu Iahina l-a prezentat din perspectiva doctorului si nu a mamei.
Am savurat si efemerele momente comice (in special pe cel cu tablourile lui Ikonnikov), multumindu-i autoarei ca a permis ca personajele ei sa mai simta si bucurie din cand in cand.
Inca procesez, inca ma gandesc la finalul deschis si la cateva posibilitati. De obicei am nevoie de "incheiere", insa de data asta i-am fost recunoscatoare autoarei ca n-a intervenit.
Inca o bucata de istorie descoperita si absorbita cu inima stransa, cu sufletul indoit de cruzimea rasei umane.
Am simtit o bucurie imensa urmarind transformarea Zuleihai, neobosirea ei, harnicia ei, iubirea ei, puterea ei (saraca, nici nu era constienta cat de puternica e, a mers cu viata de mana si a infruntat tot ce i s-a oferit), lepadarea ei de superstitii (cu o singura exceptie) si religie, de trecut (cu o singura exceptie), de rusine.
Mi s-a rupt sufletul de dualitatea lui Ignatov, un om menit sa fie rau, care se impotrivea cu totul posibilitatii de a fi bun, si totusi inzestrat cu o constiinta care a dat la o parte indoctrinarea. In opinia mea e cel mai tragic personaj al cartii.
Unul dintre cele mai memorabile episoade pe care le-am citit eu vreodata e acela al nasterii lui Iusuf. Exceptional cu Iahina l-a prezentat din perspectiva doctorului si nu a mamei.
Am savurat si efemerele momente comice (in special pe cel cu tablourile lui Ikonnikov), multumindu-i autoarei ca a permis ca personajele ei sa mai simta si bucurie din cand in cand.
Inca procesez, inca ma gandesc la finalul deschis si la cateva posibilitati. De obicei am nevoie de "incheiere", insa de data asta i-am fost recunoscatoare autoarei ca n-a intervenit.
May 19, 2018
روایتی بسیار خواندنی از روند «اشتراکیسازی» روستاها و زمینهای کشاورزی شوروی در دهههای اول پس از انقلاب 1917. روی دیگر سکهای که در «زمین نوآباد» شولوخوف به تصویر کشیده شده و بسیاری را شیفتهی خود کرده بود. با ترجمهای روان و یکدست
October 21, 2023
روزی روزگاری به بوکبلاگری اعتماد کردم و این کتاب رو از قفسه به قصد کادو دادن به دوست عزیزی برداشتم. منتهی برای اطمینان خاطر، با مشقت فراوان خوانشش رو در بازهی زمانی کم گنجوندم تا خیالم از مناسب بودن کادوم برای شخص مورد نظر راحت باشه. اما پس از اتمام نه تنها نشد بلکه به سلیقهی خودم کتاب دیگهای براش خریدم.
البته من ادعایی ندارم که نظراتم همیشه به حقن و میتونم دید کامل و درستی به بقیه ارائه بدم، فقط و فقط با تکیه به تجربهی زیستیم، احساسات و منطقی که در اون بازه دارم ۴ خط مینویسم که خیلی اوقات جای کار دارن. بنابراین با این تفاسیر ابتدا بدون خطر لو رفتن و بعدش با خطر لو رفتن از زلیخا و نحوهی گشودن چشمهاش میگم.
نکتهی مورد نیاز برای شروع ماجرا همون اول کار توسط نویسنده شرح داده شده. یعنی:
در این کتاب بیشتر به جریان زندگی انسان توجه کردهام تا جریان دگرگونیهای سیاسی. من تلاش کردهام رمانی بنویسم که با پیروی دقیق از تمامی جزئیات تاریخی، تنها یک کتاب تاریخی نباشد، بلکه کتابی باشد که به مسائل ماندگار و همیشگی بپردازد، مسائلی که همیشه ذهن و دل انسانها را جدا از ملیت به خود مشغول داشته است.
با این اوصاف رئال بودن اثر کمرنگ میشه! دلایلش رو در بخش اسپویل بیشتر توضیح میدم اما در نظر داشته باشین که نویسنده ماجراهای کتابش رو در برههای روایت کرده که پر از اتفاقات سیاسی و هولناک بوده. از اردوگاههای کار اجباری سیبری تا سیاست اشتراکیسازی و کولاکزدایی و در طول داستان، آثار جنگ جهانی دوم.
نویسنده داستان رو با الهام از مادربزرگش مینویسه. ماجرای زنی به اسم زلیخا که خیلی از زنان ایرانی یا شاید بهتر باشه بگم خاورمیانه میتونن باهاش ارتباط عمیقی برقرار کنن. زنی که در سن کم ازدواج میکنه و حکم مستخدم و دستگاه تولید مثل رو داره. زنی که دچار خرافات و آموزش غلطی هست که توسط جامعهی کوچکش یاد گرفته و مغزش از این بابت پوسیده شده. به طور کلی آدمی هست که هیچ یک از مسائل رو زیر سوال نمیبره و اگر اشتباهی پیش بیاد، انگشت اتهام رو به سمت خودش میگیره.
ابتدای کتاب در روستای دورافتادهای در تاتارستان و حوالی سال ۱۹۳۰ سپری میشه. دوران قحطی و عذابآوری که سیر کردن شکم اولویت اول رو داره(چقدر آشنا). بنابراین بقا و پنهان کردن آذوقه و داراییها از دست رؤسا حرف اول رو میزنه. طوری که در جایی زلیخا و همسرش مجبور میشن گندمها رو در قبر بچههای از دست رفتهشون مخفی کنن!
رفته رفته زلیخایی که به وضعیت عادت و گاهی بهش انس میگرفت به علت اسیر شدن و پا به جهان دیگهای گذاشتن تغییر میکنه. و زلیخایی که چشمهایش را باز میکند مثلا شکل میگیره!
از موارد جالب توجه، اسم و طرح جلد کتاب بود که با محتوا سنخیت داشت و حق کپیرایتی بود که رعایت کرده بودن.
از مسائل رومخ برای من ایرادات نگارشی بودن. به طور مثال چرا گندیدهگی، کهنهگی، قاعدهگی و... رو به این صورت تایپ میکنین؟ این چیزها واقعا پیشپاافتادهن و در همون سالهای ابتدایی تحصیل یاد داده شدن.
پایبندی و دقت نویسنده به نیمهی اول کتاب طبق گفتههاش پررنگتر از نیمهی دوم بودن و نیمهی دوم نه تنها رنگ و بوی رمان رو نداشت که از نظر فرم و محتوا در جاهایی به بیراهه میرفت.
اندر محتوای کتاب (خطر لو رفتن)
به طور ناخوداگاه، اغلب اوقات موقع خوانش وضعیت تخماتیک فعلیم هم در نظر میگیرم. و این مسئله باعث میشه مغزم به طور خودکار در حال مقایسه باشه. اما هیچ وقت به سرش نزده بود که با اردوگاههای سیبری موقعیتش رو بررسی کنه که به لطف نویسنده این ایده هم شکل گرفت.
در نیمهی دوم کتاب و بعد از ماجرای رسیدن قایق و کمکرسانی به بازماندگان و ایگناتوف، همون ادعای پایبند به اتفاقات سیاسی و رئال بودن هم کمرنگتر و حتی محو میشه. طوری که اسرا وضعیت خوشایندی به نسبت یک جوان ایرانی دارن.
خانههای شخصیای که کتاب ازشون میگه، پسانداز کردن دسترنجی که میتونن برای روز مبادا داشته باشن، کلاسهای مختلفی که برگزار میشه، رقص و آواز و هنر و سرگرمی، شغلهای مختلفی که میتونن داشته باشن و خیلی چیزهای دیگه در یک اردوگاه کار اجباری که قرار بود وضعیت لااقل مشقتبار رو توصیف کنه به بهشتی تبدیل میشه که من خواننده حاضرم اسیر باشم اما در چنین جهنمی نفس نکشم!
در نیمهی اول کتاب نویسنده با ظرافت و لطافت زنانه از اتفاقات پیرامون در بستر داستان حرف میزنه که حوصلهی خوانندهای که نمیخواد جستار بخونه رو سر نمیبره. اما در نیمهی دوم داستان، اتفاقات مخصوصا سیاسی به صورت سر تیتر اخبار در جای جای کتاب و خیلی خشک و زمخت دیده میشه. به این صورت که خب، ای وای باید چند تا از اتفاقات هم بیارم تا به داستان رنگ و بوی رئال بده. ولی انقدر عجیب میارمش که برخلاف نیمهی اول تو ذوق بزنه و حالت گزارشگونهای داشته باشه.
نویسنده شخصیتهای مختلفی خلق میکنه اما از یه جایی به بعد براش مهم نیست که وجود داشتن و فقط زلیخا و ایگناتوف رو آدم حساب میکنه. به طوری که شخصیتهای دیگه از صفحهی روزگار محو میشن و در پایان فقط برای اینکه بدونیم چی به سرشون اومده یه سرانجامی هم در نظر میگیره که مثلا بدونیم مردن یا زندهن!
روند تغییرات شخصیتها حتی همین زلیخایی که قرار بود چشمای لعنتیش رو باز کنه پدردرآر هست. جوری که فکر میکنی بالاخره دست از خرافات برداشته اما دوباره به تنظیمات کارخانه برمیگرده و با ایگناتوف به هم میزنه. شاید از نظر ذهنی اصرار داره بگه که به ارواح نادیده آذوقهای نمیده و دچار خرافات نیست اما گاهی از دستش در میره و دوباره به حرف عفریته ایمان میاره.
کتاب سرشار از توصیفات هست طوری که دیالوگهای زیادی در مقایسه با تفاسیر نداره و اگر جزو خوانندگانی هستین که حوصلهتون نمیکشه و گاهی ازشون رد میشین انتخاب خوبی نمیتونه باشه. متن گاهی حالت شاعرانه و لطیفی به خودش میگیره که باعث میشه اوضاع از تاریکیای که در بر گرفته به روشناییای دچار بشه که به صورت منطقی وجود نداره.
در کل کتابی نیست که بتونم پیشنهاد بدم. از مسائلی میگه که بعدا به صورت متناقض بهشون اشاره میکنه. از استالینی میگه که با نگاه کردن بهش اینطور توصیفش میکنه که چهرهی مهربانی داره در حالی که از صدقه سر آقا به چنین زندگیای دچار شده. انگار هم اینوری هست هم اونوری و من از چنین جبه��ای بیزارم.
شاید بهتر بود که میگفت زلیخا چشمهایش رو نیمه باز نگه میدارد!
البته من ادعایی ندارم که نظراتم همیشه به حقن و میتونم دید کامل و درستی به بقیه ارائه بدم، فقط و فقط با تکیه به تجربهی زیستیم، احساسات و منطقی که در اون بازه دارم ۴ خط مینویسم که خیلی اوقات جای کار دارن. بنابراین با این تفاسیر ابتدا بدون خطر لو رفتن و بعدش با خطر لو رفتن از زلیخا و نحوهی گشودن چشمهاش میگم.
نکتهی مورد نیاز برای شروع ماجرا همون اول کار توسط نویسنده شرح داده شده. یعنی:
در این کتاب بیشتر به جریان زندگی انسان توجه کردهام تا جریان دگرگونیهای سیاسی. من تلاش کردهام رمانی بنویسم که با پیروی دقیق از تمامی جزئیات تاریخی، تنها یک کتاب تاریخی نباشد، بلکه کتابی باشد که به مسائل ماندگار و همیشگی بپردازد، مسائلی که همیشه ذهن و دل انسانها را جدا از ملیت به خود مشغول داشته است.
با این اوصاف رئال بودن اثر کمرنگ میشه! دلایلش رو در بخش اسپویل بیشتر توضیح میدم اما در نظر داشته باشین که نویسنده ماجراهای کتابش رو در برههای روایت کرده که پر از اتفاقات سیاسی و هولناک بوده. از اردوگاههای کار اجباری سیبری تا سیاست اشتراکیسازی و کولاکزدایی و در طول داستان، آثار جنگ جهانی دوم.
نویسنده داستان رو با الهام از مادربزرگش مینویسه. ماجرای زنی به اسم زلیخا که خیلی از زنان ایرانی یا شاید بهتر باشه بگم خاورمیانه میتونن باهاش ارتباط عمیقی برقرار کنن. زنی که در سن کم ازدواج میکنه و حکم مستخدم و دستگاه تولید مثل رو داره. زنی که دچار خرافات و آموزش غلطی هست که توسط جامعهی کوچکش یاد گرفته و مغزش از این بابت پوسیده شده. به طور کلی آدمی هست که هیچ یک از مسائل رو زیر سوال نمیبره و اگر اشتباهی پیش بیاد، انگشت اتهام رو به سمت خودش میگیره.
ابتدای کتاب در روستای دورافتادهای در تاتارستان و حوالی سال ۱۹۳۰ سپری میشه. دوران قحطی و عذابآوری که سیر کردن شکم اولویت اول رو داره(چقدر آشنا). بنابراین بقا و پنهان کردن آذوقه و داراییها از دست رؤسا حرف اول رو میزنه. طوری که در جایی زلیخا و همسرش مجبور میشن گندمها رو در قبر بچههای از دست رفتهشون مخفی کنن!
رفته رفته زلیخایی که به وضعیت عادت و گاهی بهش انس میگرفت به علت اسیر شدن و پا به جهان دیگهای گذاشتن تغییر میکنه. و زلیخایی که چشمهایش را باز میکند مثلا شکل میگیره!
از موارد جالب توجه، اسم و طرح جلد کتاب بود که با محتوا سنخیت داشت و حق کپیرایتی بود که رعایت کرده بودن.
از مسائل رومخ برای من ایرادات نگارشی بودن. به طور مثال چرا گندیدهگی، کهنهگی، قاعدهگی و... رو به این صورت تایپ میکنین؟ این چیزها واقعا پیشپاافتادهن و در همون سالهای ابتدایی تحصیل یاد داده شدن.
پایبندی و دقت نویسنده به نیمهی اول کتاب طبق گفتههاش پررنگتر از نیمهی دوم بودن و نیمهی دوم نه تنها رنگ و بوی رمان رو نداشت که از نظر فرم و محتوا در جاهایی به بیراهه میرفت.
اندر محتوای کتاب (خطر لو رفتن)
به طور ناخوداگاه، اغلب اوقات موقع خوانش وضعیت تخماتیک فعلیم هم در نظر میگیرم. و این مسئله باعث میشه مغزم به طور خودکار در حال مقایسه باشه. اما هیچ وقت به سرش نزده بود که با اردوگاههای سیبری موقعیتش رو بررسی کنه که به لطف نویسنده این ایده هم شکل گرفت.
در نیمهی دوم کتاب و بعد از ماجرای رسیدن قایق و کمکرسانی به بازماندگان و ایگناتوف، همون ادعای پایبند به اتفاقات سیاسی و رئال بودن هم کمرنگتر و حتی محو میشه. طوری که اسرا وضعیت خوشایندی به نسبت یک جوان ایرانی دارن.
خانههای شخصیای که کتاب ازشون میگه، پسانداز کردن دسترنجی که میتونن برای روز مبادا داشته باشن، کلاسهای مختلفی که برگزار میشه، رقص و آواز و هنر و سرگرمی، شغلهای مختلفی که میتونن داشته باشن و خیلی چیزهای دیگه در یک اردوگاه کار اجباری که قرار بود وضعیت لااقل مشقتبار رو توصیف کنه به بهشتی تبدیل میشه که من خواننده حاضرم اسیر باشم اما در چنین جهنمی نفس نکشم!
در نیمهی اول کتاب نویسنده با ظرافت و لطافت زنانه از اتفاقات پیرامون در بستر داستان حرف میزنه که حوصلهی خوانندهای که نمیخواد جستار بخونه رو سر نمیبره. اما در نیمهی دوم داستان، اتفاقات مخصوصا سیاسی به صورت سر تیتر اخبار در جای جای کتاب و خیلی خشک و زمخت دیده میشه. به این صورت که خب، ای وای باید چند تا از اتفاقات هم بیارم تا به داستان رنگ و بوی رئال بده. ولی انقدر عجیب میارمش که برخلاف نیمهی اول تو ذوق بزنه و حالت گزارشگونهای داشته باشه.
نویسنده شخصیتهای مختلفی خلق میکنه اما از یه جایی به بعد براش مهم نیست که وجود داشتن و فقط زلیخا و ایگناتوف رو آدم حساب میکنه. به طوری که شخصیتهای دیگه از صفحهی روزگار محو میشن و در پایان فقط برای اینکه بدونیم چی به سرشون اومده یه سرانجامی هم در نظر میگیره که مثلا بدونیم مردن یا زندهن!
روند تغییرات شخصیتها حتی همین زلیخایی که قرار بود چشمای لعنتیش رو باز کنه پدردرآر هست. جوری که فکر میکنی بالاخره دست از خرافات برداشته اما دوباره به تنظیمات کارخانه برمیگرده و با ایگناتوف به هم میزنه. شاید از نظر ذهنی اصرار داره بگه که به ارواح نادیده آذوقهای نمیده و دچار خرافات نیست اما گاهی از دستش در میره و دوباره به حرف عفریته ایمان میاره.
کتاب سرشار از توصیفات هست طوری که دیالوگهای زیادی در مقایسه با تفاسیر نداره و اگر جزو خوانندگانی هستین که حوصلهتون نمیکشه و گاهی ازشون رد میشین انتخاب خوبی نمیتونه باشه. متن گاهی حالت شاعرانه و لطیفی به خودش میگیره که باعث میشه اوضاع از تاریکیای که در بر گرفته به روشناییای دچار بشه که به صورت منطقی وجود نداره.
در کل کتابی نیست که بتونم پیشنهاد بدم. از مسائلی میگه که بعدا به صورت متناقض بهشون اشاره میکنه. از استالینی میگه که با نگاه کردن بهش اینطور توصیفش میکنه که چهرهی مهربانی داره در حالی که از صدقه سر آقا به چنین زندگیای دچار شده. انگار هم اینوری هست هم اونوری و من از چنین جبه��ای بیزارم.
شاید بهتر بود که میگفت زلیخا چشمهایش رو نیمه باز نگه میدارد!
January 18, 2020
I'm glad I did open my eyes when I picked up this book from the bookshop couple of weeks ago. It deserves an immense bouquet of stars. It just feels like the book itself was part of myself even before reading it. The fact that it was enthusiastically acknowledged by Lyudmila Ulitkaia and Evgheni Vodolazkin [I simply love these two writers] triggered more intense focus and highlighted intent on starting the reading journey without any doubt on the quality of this experience. I could relate the heavy body of the story to other beautiful gems read before. It gently reminded me of Andrei Makine novels [one of my earlier crushes] which I felt as impressive and powerful epics of human life. Even if there are no pages more to cover, it feels that the story is open to continue. I have enjoyed it so very much [some chapters were tremendously heart-touching and thought-provoking] and I know I shall open my eyes on it again. Fortunately it rests safely not far away from my reach now.
July 8, 2019
چگونه می شود که آدمیزاد به هر چیزی عادت می کند؟ یا شاید چنین گمان می کند! عادتی در کار نباشد. یک توهمی باشد که خودت را بزنی به بیراهه. اینکه کودکی و نوجوانی و بعد جوانی و میانسالی و پیرسالی ات همه در این امیدِ بیهده سپری شود که روزی بهتر خواهد آمد! چیست در این میانه ها؟ در این گذرانِ ایام و عُمر؟ وقتی نگاه می کنی که مردی 67 ساله را که هم چنان هر صبح دارد ماشین های صنعتی را می شوید. گردِ گوگرد هم نشسته بر سرش اما لبخندش نمی افتد از صورت! حکایت چیست؟ و راستی مگر سوای این است که اساسِ زندگی رنج باشد؟ رنجِ رفتن و آمدن و ماندن و بعد لحظه هایی اندک که خوشی سر بزند مانند گرمای دلبخشِ آفتابِ بیرون زده از ابر در یک صبحگاهِ زمستانی. و داستانِ زلیخا شاید روایتِ همین است که تو در رنج ها و اندوه، خودت را بیابی. در یک مجموعه ی دروغین و ایدءولوژیک راه را برای خودت باز کنی و یادت نرود که بزرگترین تیغ به گرده ی اهریمن همین است که تو شادمان باشی، که شادی راهِ روشنایی ست. همان گونه که زلیخای داستان هست. حالا بماند که شبیهِ روزگار ما باشد و یا نه، اما مگر مجالِ زیستن را چقدر هست؟ هیچ! و در همین هیچ چقدر که سرگرمِ بیهودگی هستیم و چه راه را برده ایم به بی راهه. عجبِ غافل مانده ایم از این نیرنگی که تا مغزِ جان مان خانه کرد. دریغ و افسوس بر ما همیشه غمگینانِ ابدیِ در پی نان و حرص اندوختن و آخرِ کار خفتن بر بسترِ خشکِ پوچی. مرگ در آستانه به تماشای ما چه افسوس می خورد حالیا
چه خوابی ست با ما، دریغ
درباره ی بازگردان: بازگردانِ خانم یونسی بسیار دلپسند است. متن را از روسی بازگردانده اند و این ستودنی ست. خوشبختانه داستان با اجازتِ نویسنده و ناشر روس چاپ شده است و این خواندنش را خوشایندتر هم کرد برای من
1398/04/15
چه خوابی ست با ما، دریغ
درباره ی بازگردان: بازگردانِ خانم یونسی بسیار دلپسند است. متن را از روسی بازگردانده اند و این ستودنی ست. خوشبختانه داستان با اجازتِ نویسنده و ناشر روس چاپ شده است و این خواندنش را خوشایندتر هم کرد برای من
1398/04/15
January 21, 2024
O doamne, ce carte! Abia am terminat o de citit si nu-mi gasesc cuvintele sa exprim ceea ce simt.
Este o carte ce te trece prin toate starile!
Este o poveste atât de frumos scrisa, încât m a prins din primele pagini și deși o lăsăm cu greu din mana, am tot intercalat cititul ei cu a altor cărți tocmai pt ca nu voiam să se termine. Zuleiha este genul de personaj pe care ajungi sa îl admiri pentru puterea și determinarea de care da dovada la fiecare pas.
Ii dau 5 stele și o adaug la lista mea lunga de favorite.🤌
Este o carte ce te trece prin toate starile!
Este o poveste atât de frumos scrisa, încât m a prins din primele pagini și deși o lăsăm cu greu din mana, am tot intercalat cititul ei cu a altor cărți tocmai pt ca nu voiam să se termine. Zuleiha este genul de personaj pe care ajungi sa îl admiri pentru puterea și determinarea de care da dovada la fiecare pas.
Ii dau 5 stele și o adaug la lista mea lunga de favorite.🤌
May 6, 2018
”...durerea care a umplut lumea n-a dispărut, dar a lăsat-o să respire.”
January 17, 2021
După lectura asta anevoioasă am să o încadrez pe Iahina în categoria autorilor care își șantajează emoțional cititorii, vânzându-le o poveste tristă, dar scrisă prost.
Au fost o grămadă de aspecte care nu mi-au plăcut.
- mult prea multe descrieri, obositor de multe și inutile. Ca în fragmentul de mai jos. Chiar era nevoie ca atâtea substantive să fie însoțite de detalii? Se simțeau singure sau ce?
,,Au golit și a doua sticlă, au mâncat toți napii, toate ridichile, mici cât boabele de mazăre și acre, au dat gata cina adusă de Gorolev (babușcă prăjită în pesmet, mustind încă de grăsime), au fumat zeci de țigări scumpe aduse de Kuzneț, în vreme ce lumina galbenă ca lămâia a lămpii cu gaz răzbătea anevoie prin fumul albăstrui și gros..."
- ritmul e agonizant de lent. Nu mă deranjează când lipsește acțiunea, dacă este înlocuită de lucruri profunde despre viață, de o analiză psihologică sau măcar de o atmosferă specială. Aici, însă, durează 200 de pagini ca deportații să ajungă în taiga, iar din restul de 200 aflăm ce vânau, cum strângeau lemne și ce mai făceau ei pe acolo. Au fost câteva scene cu mesaj puternic, dar nu au meritat efortul de a ajunge la ele.
- Zuleiha este momeală pentru feministe, implicit mame. Umblă vorba că ar fi o supraviețuitoare. Este, ea și celelalte personaje care apar. Totuși, romanul poartă numele ei. Ea apare la început în prim plan, apoi este doar strecurată printre ceilalți supraviețuitori, muncind continuu și ținând ochii plecați. Mult mai mult mi-a plăcut Isabella, o altă supraviețuitoare, elegantă în atitudine și impunătoare, care le-a ținut piept soldaților.
Mesaje, teme și personaje promițătoare, dar scriitura nu a avut pilonii necesari pentru a le susține. Două steluțe pentru câteva personaje secundare. La revedere, Iahina! Nu sunt deloc încântată de cunoștință! Câteva citate aici: https://bit.ly/39IzHZ9.
,,Dar moartea îi aștepta pe toți - se cuibărea în ei sau mergea alături, li se împleticea ca pisica printre picioare, se așeza ca praful pe haine, le intra în plămâni odată cu aerul. Moartea era omniprezentă - mai vicleană, mai deșteaptă și mai puternică decât viața neroadă, care pierdea mereu bătălia.''
Au fost o grămadă de aspecte care nu mi-au plăcut.
- mult prea multe descrieri, obositor de multe și inutile. Ca în fragmentul de mai jos. Chiar era nevoie ca atâtea substantive să fie însoțite de detalii? Se simțeau singure sau ce?
,,Au golit și a doua sticlă, au mâncat toți napii, toate ridichile, mici cât boabele de mazăre și acre, au dat gata cina adusă de Gorolev (babușcă prăjită în pesmet, mustind încă de grăsime), au fumat zeci de țigări scumpe aduse de Kuzneț, în vreme ce lumina galbenă ca lămâia a lămpii cu gaz răzbătea anevoie prin fumul albăstrui și gros..."
- ritmul e agonizant de lent. Nu mă deranjează când lipsește acțiunea, dacă este înlocuită de lucruri profunde despre viață, de o analiză psihologică sau măcar de o atmosferă specială. Aici, însă, durează 200 de pagini ca deportații să ajungă în taiga, iar din restul de 200 aflăm ce vânau, cum strângeau lemne și ce mai făceau ei pe acolo. Au fost câteva scene cu mesaj puternic, dar nu au meritat efortul de a ajunge la ele.
- Zuleiha este momeală pentru feministe, implicit mame. Umblă vorba că ar fi o supraviețuitoare. Este, ea și celelalte personaje care apar. Totuși, romanul poartă numele ei. Ea apare la început în prim plan, apoi este doar strecurată printre ceilalți supraviețuitori, muncind continuu și ținând ochii plecați. Mult mai mult mi-a plăcut Isabella, o altă supraviețuitoare, elegantă în atitudine și impunătoare, care le-a ținut piept soldaților.
Mesaje, teme și personaje promițătoare, dar scriitura nu a avut pilonii necesari pentru a le susține. Două steluțe pentru câteva personaje secundare. La revedere, Iahina! Nu sunt deloc încântată de cunoștință! Câteva citate aici: https://bit.ly/39IzHZ9.
,,Dar moartea îi aștepta pe toți - se cuibărea în ei sau mergea alături, li se împleticea ca pisica printre picioare, se așeza ca praful pe haine, le intra în plămâni odată cu aerul. Moartea era omniprezentă - mai vicleană, mai deșteaptă și mai puternică decât viața neroadă, care pierdea mereu bătălia.''
April 18, 2019
I really enjoyed this novel and I have been thinking about its unique perspective and character, that it is story about a woman who is sent to a labour camp, imagined by a young woman who was inspired to write it by the memories of her own grandmother and it has been translated from Russian into English by a woman.
One of my favourite books The Industry of Souls by Martin Booth was set in a Russian gulag, yet these are very different books. In his novel I was seduced by the writing, the mystery, his observations of the smallest details, it wasn't a translated novel so it perhaps had more opportunity to soar in terms of language.
Zuleikha is a perplexing story because we meet this young woman right from the first pages and we fear for her. Not because she might be taken away and sent to a labour camp, but because she lives in fear of her husband and her nasty, manipulative, ancient mother-in-law. She is going to encounter hardship, but ironically she is also going to encounter a kind of freedom in that hardship. And so the while it is a journey to the camp and a life under the control of a commandant, it is a transformation for her, that will introduce to her to different kinds of suffering and moments of happiness.
And then there is the Commandant, who is also one of the main characters, his life too will undergo a transformation, of a different kind.
A thought provoking, interesting story and reflection, not at all brutal or hard to read, the author writes with compassion for her characters and brings out something more than what we come to expect from stories set in prison-like environments.
My full review here at Word by Word, including a little on the history of the Gulag, April 2019 marks 100 years since they first started.
One of my favourite books The Industry of Souls by Martin Booth was set in a Russian gulag, yet these are very different books. In his novel I was seduced by the writing, the mystery, his observations of the smallest details, it wasn't a translated novel so it perhaps had more opportunity to soar in terms of language.
Zuleikha is a perplexing story because we meet this young woman right from the first pages and we fear for her. Not because she might be taken away and sent to a labour camp, but because she lives in fear of her husband and her nasty, manipulative, ancient mother-in-law. She is going to encounter hardship, but ironically she is also going to encounter a kind of freedom in that hardship. And so the while it is a journey to the camp and a life under the control of a commandant, it is a transformation for her, that will introduce to her to different kinds of suffering and moments of happiness.
And then there is the Commandant, who is also one of the main characters, his life too will undergo a transformation, of a different kind.
A thought provoking, interesting story and reflection, not at all brutal or hard to read, the author writes with compassion for her characters and brings out something more than what we come to expect from stories set in prison-like environments.
My full review here at Word by Word, including a little on the history of the Gulag, April 2019 marks 100 years since they first started.
May 7, 2023
Puternică, impresionantă, dramatică, pe alocuri sfâșietoare ori duioasă, pagini de istorie ficționalizate, care m-au dus cu gândul la poveștile bunicii despre deschiaburire și colectivizarea cu de-a sila, care s-au petrecut întocmai și la noi. De citit neapărat, sau de ascultat.
„Ignatov habar nu avea cum se poate să iubești o femeie. Poți să iubești numai lucruri mărețe: Revoluția, Partidul, Patria. Dar femeia? Cum să exprimi cu același cuvânt ce simți față de două lucruri atât de diferite - să pui pe același taler al balanței o femeie oarecare și Revoluția? Ar fi o prostie.”
„Ignatov habar nu avea cum se poate să iubești o femeie. Poți să iubești numai lucruri mărețe: Revoluția, Partidul, Patria. Dar femeia? Cum să exprimi cu același cuvânt ce simți față de două lucruri atât de diferite - să pui pe același taler al balanței o femeie oarecare și Revoluția? Ar fi o prostie.”
January 3, 2017
На протяжении всех тридцати лет своей жизни Зулейха открывает глаза, но никогда по-настоящему не просыпается. Ее жизнь – тяжелый и вязкий сон наяву, навеянный культурой, традициями и народными суевериями. Силы воли во сне хватает разве что на то, чтобы незаметно от мужа и свекрови прошлыгнуть на чердак и украсть немного яблочной пастилы. Если поймают – побьют. Если не поймают, как мы вскоре узнаем, тоже побьют – на дворе 1930-й год, и мужу Зулейхи, измученному продразверсткой, не нужен особый повод для того, чтобы выпустить накопившиеся гнев и обиду привычным для себя способом. Бьет недолго, и Зулейха еще раз благодарит про себя Аллаха: все-таки хороший муж ей достался.
Мир татарской деревни описан подробно, ярко и осязаемо. Патриархальный ад выглядит уютно и тепло. Он пахнет сеном, овсом, солеными гусями, березовыми вениками, январским морозом. Он понятен и размеренен. В нем безусловно страшно оставаться, но куда страшнее его покинуть.
Этот же мотив уютного плена встретится в романе еще не раз, наиболее явно – в истории душевной болезни профессора медицины Вольфа Карловича Лейбе. Сломавшись от созерцания бесчисленных смертей во время гражданской войны, психика профессора поместила его в волшебное яйцо – маленький, спокойный мир, где все хорошо, где Лейбе еще преподает в университете, а революции не случилось. Только спустя десять лет, под натиском реальной жизни, яйцо внезапно дает трещину и выпускает профессора в большой мир.
И плен, и освобождение, и вся история Вольфа Карловича описаны безнадежно неправдоподобно и скорее вызывают вопросы, нежели сочувствие. Здесь нет ни характерных деталей, ни метких замечаний, ни личного взгляда, которые наполняют первую главу романа – рассказ о деревенском рабстве Зулейхи. Здесь нет глубины, а основой всему служат шаблоны и одномерн��е образы. Вольф Карлович – интеллигент, смысл его жизни – медицина, символ его болезни – яйцо.
Большую часть романа можно с легкостью разложить на такие же простые компоненты. Честный красноармеец. Злодей-уголовник. Рукастый крестьянин. Продажная девка. Бывшая аристократка. Все они говорят мучительно одинаково, действуют всегда предсказуемо и по сути играют роль массовки. На таком обезличенном фоне Зулейха выступает самым ярким персонажем, но и ее образ тускнеет после окончания первой главы. По большому счету вместе с замечательной первой главой заканчивается, так и не развившись, и сам роман. Покинув дом мужа, Зулейха открывает глаза и оказывается в сериале на первом канале. В нем много незапоминающихся лиц, много эффектных поворотов, но мало внутренней жизни. О духовном развитии главной героини читатель узнает урывками, да и уже не испытывает к ним былого интереса. Неловкие исторические справки про советские указы, дистрофию раскулаченных или юность Ленина (“..А звали студента Владимир Ульянов”), картонные декорации и бессмысленные персонажи исчерпали весь полученный в начале запас эмоциональной вовлеченности. Зулейха открывает глаза, ну и что дальше? Больше не интересно.
Мир татарской деревни описан подробно, ярко и осязаемо. Патриархальный ад выглядит уютно и тепло. Он пахнет сеном, овсом, солеными гусями, березовыми вениками, январским морозом. Он понятен и размеренен. В нем безусловно страшно оставаться, но куда страшнее его покинуть.
Этот же мотив уютного плена встретится в романе еще не раз, наиболее явно – в истории душевной болезни профессора медицины Вольфа Карловича Лейбе. Сломавшись от созерцания бесчисленных смертей во время гражданской войны, психика профессора поместила его в волшебное яйцо – маленький, спокойный мир, где все хорошо, где Лейбе еще преподает в университете, а революции не случилось. Только спустя десять лет, под натиском реальной жизни, яйцо внезапно дает трещину и выпускает профессора в большой мир.
И плен, и освобождение, и вся история Вольфа Карловича описаны безнадежно неправдоподобно и скорее вызывают вопросы, нежели сочувствие. Здесь нет ни характерных деталей, ни метких замечаний, ни личного взгляда, которые наполняют первую главу романа – рассказ о деревенском рабстве Зулейхи. Здесь нет глубины, а основой всему служат шаблоны и одномерн��е образы. Вольф Карлович – интеллигент, смысл его жизни – медицина, символ его болезни – яйцо.
Большую часть романа можно с легкостью разложить на такие же простые компоненты. Честный красноармеец. Злодей-уголовник. Рукастый крестьянин. Продажная девка. Бывшая аристократка. Все они говорят мучительно одинаково, действуют всегда предсказуемо и по сути играют роль массовки. На таком обезличенном фоне Зулейха выступает самым ярким персонажем, но и ее образ тускнеет после окончания первой главы. По большому счету вместе с замечательной первой главой заканчивается, так и не развившись, и сам роман. Покинув дом мужа, Зулейха открывает глаза и оказывается в сериале на первом канале. В нем много незапоминающихся лиц, много эффектных поворотов, но мало внутренней жизни. О духовном развитии главной героини читатель узнает урывками, да и уже не испытывает к ним былого интереса. Неловкие исторические справки про советские указы, дистрофию раскулаченных или юность Ленина (“..А звали студента Владимир Ульянов”), картонные декорации и бессмысленные персонажи исчерпали весь полученный в начале запас эмоциональной вовлеченности. Зулейха открывает глаза, ну и что дальше? Больше не интересно.
February 22, 2018
“Зулейха відкриває очі” – один з тих текстів, які роблять контрольний постріл вже першими сторінками. Мені нечасто траплялися настільки потужні перші глави. Один день з життя Зулейхи, один день з десятків тисяч днів повсякденного пекла патріархального ладу, де вже не аж яка молода (тридцятку майже стукнуло!), неплідна, неконвенційно приваблива, як на ті краї, жінка не сміє навіть голову підняти вище свого найнижчого щабля ієрархічної драбини. Праця, праця, праця, знущання, праця, стусани, праця, праця, виконання подружнього обов’язку (притомність жінчиного тіла господаря хвилювати не має), праця – але навіть цей колообіг обов’язків в природі не тамує душевних страждань. І прожила б Зулейха таке ж саме життя, як покоління й покоління її прабабів до того, але не в ХХ сторіччі і не на території Країни Рад. Приходить 1930-й і ламає всі звичні схеми. І тепер Зулейха має забути автоматизм селянського життя і не просто розплющити очі, а розкрити їх широко-широко, як би не було страшно й боляче, бо лише від цього залежить її виживання. А згодом – і не лише її.
Оця приголомшлива перша глава ніби обіцяла – попереду роман про тяжку жіночу долю в патріархальному суспільстві. А ще дуже цікавий текст, бо Ґузель Яхіна обирає за точку відліку майже неписьменну татарську селянку, світ якої практично замкнений на знайомому обійсті та звичних ритуалах. Приходять чужі -> забирають харчі -> приносять голод – це зрозуміло. Приходять чужі -> вбивають чоловіка -> забирають тебе із собою у великий світ… Але цей світ – світ за ґратами камери, вагонних віконечок, світ, замкнений між Ангарою та непролазним урманом, світ, де свобода – це фікція? Ні, все не так просто.
Наступні розділи, оті самі, що стікали в мені чорною ненавистю, гарантували інше – роман про сталінські репресії. Письменниця поступово розширяє коло персонажів та проблем: тут нам і палкий комуніст – “червоноординець” Ігнатов – з його вірою у світле майбутнє, і його начальники, і жменька “колишніх людей” – від франкофонної петербурженки Ізабелли до напівбожевільного світила медицини герра Лейбе, і сука (у вузькому термінологічному значенні) Горєлов, і селяни численних “малих народів”… Але, ні, “Сад Гетсиманський” на іншій полиці. Та й “Тигроловів” краще не згадувати, хоча спільне знайти дуже легко.
Там про тяжку долю, тут про репресії, а далі… а далі в цьому романі дуже багато про виживання, причому це не сурвайвал-горор в дусі останньої частини американського бестселера “Поміж сірих сутінків“, а щось ближче до дискурсу освоєння американського фронтиру. Суворі люди, суворі обставини, голод, полювання, здобування їжі тяжкою працею, можуть пристрелити зненацька – стережіться! Малесенька тільки деталька – тут люди не просто селище розбудовують, а трудовий табір з бараками. Ну, але для того, щоб вижити. А потім – і просто жити.
Розширена версія відгуку лежить за посиланням
Оця приголомшлива перша глава ніби обіцяла – попереду роман про тяжку жіночу долю в патріархальному суспільстві. А ще дуже цікавий текст, бо Ґузель Яхіна обирає за точку відліку майже неписьменну татарську селянку, світ якої практично замкнений на знайомому обійсті та звичних ритуалах. Приходять чужі -> забирають харчі -> приносять голод – це зрозуміло. Приходять чужі -> вбивають чоловіка -> забирають тебе із собою у великий світ… Але цей світ – світ за ґратами камери, вагонних віконечок, світ, замкнений між Ангарою та непролазним урманом, світ, де свобода – це фікція? Ні, все не так просто.
Наступні розділи, оті самі, що стікали в мені чорною ненавистю, гарантували інше – роман про сталінські репресії. Письменниця поступово розширяє коло персонажів та проблем: тут нам і палкий комуніст – “червоноординець” Ігнатов – з його вірою у світле майбутнє, і його начальники, і жменька “колишніх людей” – від франкофонної петербурженки Ізабелли до напівбожевільного світила медицини герра Лейбе, і сука (у вузькому термінологічному значенні) Горєлов, і селяни численних “малих народів”… Але, ні, “Сад Гетсиманський” на іншій полиці. Та й “Тигроловів” краще не згадувати, хоча спільне знайти дуже легко.
Там про тяжку долю, тут про репресії, а далі… а далі в цьому романі дуже багато про виживання, причому це не сурвайвал-горор в дусі останньої частини американського бестселера “Поміж сірих сутінків“, а щось ближче до дискурсу освоєння американського фронтиру. Суворі люди, суворі обставини, голод, полювання, здобування їжі тяжкою працею, можуть пристрелити зненацька – стережіться! Малесенька тільки деталька – тут люди не просто селище розбудовують, а трудовий табір з бараками. Ну, але для того, щоб вижити. А потім – і просто жити.
Розширена версія відгуку лежить за посиланням
January 12, 2020
E cu siguranta una dintre cele mai bune carti citite anul acesta! Nu stiu de ce, dar mi-a adus aminte de Laur a lui Evgheni Vodolazkin - o mare capodopera, dupa parerea mea. Am ramas cu o senzatie de tristete si amaraciune, doamne ce de vieti irosite! si pentru ce? pentru nimic.
E o bucata de istorie nu prea mult exploatata si prea putin cunoscuta mie, m-a marcat tumultul personajelor si cruzimea rasei umane si a tot ce inseamna Rusia, am dat ultima pagina cu inima indoita. Insa eu de Zuleiha vreau sa va vorbesc, ce femeie apriga si puternica! Nici nu stia cat de puternica e si m-am minunat de transformarea ei din femeia care era la inceput, fragila, plina de neincredere si superstitii, supusa soacrei si barbatului ei, in femeia neinfricata, vanator , neobosita, luptatoare si plina de iubire.
Insa personajul cel mai trist si cel mai tragic, mi s-a parut Ignatov. S-a impotrivit cu toate fortele bunatatii, un om menit sa fie rau dar care in final a avut o constiinta mai puternica decat el, care a biruit. Finalul cartii este unul deschis, parca mi-ar fi placut sa mai fie ceva, dar cumva ma bucur ca s-a incheiat asa, uneori ce e prea mult strica.
Asadar, daca nu ati pus inca mana pe cartea asta, nu mai stati pe ganduri. Merita!
E o bucata de istorie nu prea mult exploatata si prea putin cunoscuta mie, m-a marcat tumultul personajelor si cruzimea rasei umane si a tot ce inseamna Rusia, am dat ultima pagina cu inima indoita. Insa eu de Zuleiha vreau sa va vorbesc, ce femeie apriga si puternica! Nici nu stia cat de puternica e si m-am minunat de transformarea ei din femeia care era la inceput, fragila, plina de neincredere si superstitii, supusa soacrei si barbatului ei, in femeia neinfricata, vanator , neobosita, luptatoare si plina de iubire.
Insa personajul cel mai trist si cel mai tragic, mi s-a parut Ignatov. S-a impotrivit cu toate fortele bunatatii, un om menit sa fie rau dar care in final a avut o constiinta mai puternica decat el, care a biruit. Finalul cartii este unul deschis, parca mi-ar fi placut sa mai fie ceva, dar cumva ma bucur ca s-a incheiat asa, uneori ce e prea mult strica.
Asadar, daca nu ati pus inca mana pe cartea asta, nu mai stati pe ganduri. Merita!
August 9, 2021
Deși roman de debut, "Zuleiha deschide ochii" este o carte cu care scriitoarea de sorginte tătară, Guzel Iahina, se înscrie în galeria numelor mari și continuă tradiția grandiosului roman rusesc.
Povestea e una despre sacrificiu și supraviețuire în conditii greu de imaginat, despre puterea ființei umane de a surmonta vitregiile naturii în cumplita taiga siberiană.
Și toate acestea pe fundalul unei Rusii tulburi, a anilor '30, '40 ai secolului trecut.
Figura centrală este cea a unei tinere femei, Zuleiha, originară dintr-un sat de tătari de la marginea Uniunii Sovietice, mamă oropsită de pierderea câtorva copii și văduvă, ce ajunge să fie deportată în Siberia.
Alături de scăpătați de diverse naționalități, ea continuă lupta pentru existență și nu puțin straniu este ceea ce se petrece în această izolare forțată.
Un roman puternic, de caracter, o carte a iubirii, plină de originalitate, ce dezvăluie o Agripină din altă epocă și cultură, ce parcă strigă să fie auzită.
Povestea e una despre sacrificiu și supraviețuire în conditii greu de imaginat, despre puterea ființei umane de a surmonta vitregiile naturii în cumplita taiga siberiană.
Și toate acestea pe fundalul unei Rusii tulburi, a anilor '30, '40 ai secolului trecut.
Figura centrală este cea a unei tinere femei, Zuleiha, originară dintr-un sat de tătari de la marginea Uniunii Sovietice, mamă oropsită de pierderea câtorva copii și văduvă, ce ajunge să fie deportată în Siberia.
Alături de scăpătați de diverse naționalități, ea continuă lupta pentru existență și nu puțin straniu este ceea ce se petrece în această izolare forțată.
Un roman puternic, de caracter, o carte a iubirii, plină de originalitate, ce dezvăluie o Agripină din altă epocă și cultură, ce parcă strigă să fie auzită.
December 14, 2021
I'm not sure if it's because I'm very sensitive to horrors caused by people to other people, or because the mother and sisters of my grandfather were deported from Basarabia to Siberia during WWII (and so this story strikes close to home), but this book left me with a very strong impression.
The pace slow but never boring to me, the characters exquisitely done, the ending both heartbreaking and hopeful.
P.S. I saw many people complaining that Zuleiha isn't a main character in a novel with her name on it. I found the amount of page time she gets perfectly balanced - after all, she is just one in millions of people suffering this fate.
More about Soviet deportations from Bessarabia and Northern Bukovina on Wikipedia
The pace slow but never boring to me, the characters exquisitely done, the ending both heartbreaking and hopeful.
P.S. I saw many people complaining that Zuleiha isn't a main character in a novel with her name on it. I found the amount of page time she gets perfectly balanced - after all, she is just one in millions of people suffering this fate.
More about Soviet deportations from Bessarabia and Northern Bukovina on Wikipedia
March 11, 2016
Книга слабая. Впрочем, надо отдать ей должное, первая глава читалась на одном дыхании, открывался незнакомый мир татарского села 1930-х, предвкушалось дальнейшее погружение в него... Однако, вся остальная книга оказалась как будто написана другим писателем - вместо людей появились схемы, язык заполнился шаблонами, сюжет сверну�� на телесериальную стезю. Есть впечатление, что замысел менялся по ходу дела, некоторые герои, мотивы и приемы присутствовали в начальных главах книги, но были заброшены впоследствии. Мне кажется, если бы автор остался в рамках камерной истории, получилась бы глубоко оригинальная книга, но перевод масштаба (географического, этнического и социального) в эпические пропорции оказался автору не под силу.
Что касается стиля повествования, он исключительно неровен. Лишь один пример: информация о законах, постановлениях и прочих документах изложена языком студенческого реферата и вклинивается в художественное повествование как чужеродный элемент.
Речевые характеристики героев совсем не разработаны. Все герои - от малограмотных татарских крестьян до рафинированных "бывших" и до маленьких детей разговаривают одинаково по-писанному. Легкие попытки речевой характеризации присутствуют в образе Горелова (намёки на феню) и Изабеллы (французский ни к селу ни к городу).
Жаль книгу, которой "Зулейха" могла бы быть (судя по потрясающей первой главе), но не стала...
Что касается стиля повествования, он исключительно неровен. Лишь один пример: информация о законах, постановлениях и прочих документах изложена языком студенческого реферата и вклинивается в художественное повествование как чужеродный элемент.
Речевые характеристики героев совсем не разработаны. Все герои - от малограмотных татарских крестьян до рафинированных "бывших" и до маленьких детей разговаривают одинаково по-писанному. Легкие попытки речевой характеризации присутствуют в образе Горелова (намёки на феню) и Изабеллы (французский ни к селу ни к городу).
Жаль книгу, которой "Зулейха" могла бы быть (судя по потрясающей первой главе), но не стала...
May 17, 2023
آه زلیخا... آه...
آخر داستان اشکم رو درآورد
آخر داستان اشکم رو درآورد
January 31, 2019
Voi scrie aici parerea pe care mi-am spus-o si in cadru restrans, chiar daca o sa sar de data asta peste obiceiul meu de a scris cateva cuvinte in engleza.
---------
Bun. Am reusit si eu, cu chiu, cu vai, sa termin cartea. Doamne, cat de mult mi-a placut. ❤
Sper sa se faca film, scenele cu Zuleiha deschizand ochii mi se par gandite special pentru cinema.
Sa le iau pe rand acum: mi-a placut mica lectie de istorie - a fost destul de vaga, dar suficienta cat sa nu plictiseasca si destula cat sa ofere context si sa provoace interes.
Mi-a placut vocabularul - ador sa citesc un roman cu vocabular bogat, iesit din tipar, cu cuvinte pe care nu le intalnisem pana atunci - gen izba.
Mi-a placut iar foarte tare cum a redat timpul si culoarea locala Iahina, dar si metafora prin care descria relatia Strigoaicei cu fiul ei (era oarba si surda, dar ei comunicau perfect). La fel de fain mi-a placut cum a asociat toate temerile si cosmarurile Zuleihai cu relatia cu ea.
Zuleiha mi s-a parut foarte puternica - un exemplu perfect de rezilienta, ca tot s-a discutat pe tema asta. A abordat moartea fiicelor asa cum a putut cu mintea sa, a abordat natural si sanatos viata lui Iusuf (pentru ca la inceput era stresata non stop ca va muri), i-am admirat daruirea si am plans de emotie cand s-a taiat la degete ca sa il hraneasca cu sangele ei. M-a impresionat foartr tare scena. Mi-a placut ca l-a lasat pe Allah si a decis sa se lase in voia placerilor chiar daca pentru scurt timp, am regretat doar ca a asociat idila sa cu accidentul lui Iusuf, dar era normal in situatia sa, traumatizata de soacra, religie, babisme si mituri. I-am inteles atat de bine suferinta ca fiul ei pleaca dar si gestul de la final cand l-a implorat pe Ignatov sa o ajute.
Si ajungand la Ignatov, asa o zbatere era in el... o lupta continua intre bine si rau, incontinuu lupta sa isi salveze oamenii si isi spunea ca o face doar pentru functie, cand mi se parea asa evident ca o face din convingere. Pacat ca nu si-a dat voie sa fie un om bun. Am plans (dar am plans ceva la cartea asta 😁) si de teama cand a ars certificatul de nastere a lui Iusuf, nu imi venea sa cred. Si de usurare cand l-a refacut trecandu-se pe el ca tata. Mi s-a parut ca abia atunci a dat voie binelui din el sa invinga lupta cu raul, cand si-a dat seama ca sistemul l-a batjocorit la un loc cu deportatii.
Leibe. ❤ Minunat personaj. Episodul cu nasterea a fost exceptional scris, din punctul meu de vedere. Am sorbit fiecare cuvant si mi-a placut la nebunie cum a decis sa ilustreze Iahina relatia sa cu dementa - sau ce boala o fi avut.
Mi-au fost dragi si celelalte personaje, episodul cu Parisul pictat m-a distrat maxim, mi s-a parut o gura de aer intr-o mare de suferinta.
Mi-a atras atentia fragmentul in care se mentioneaza ca Zuleiha nu e fericita, ci multumita. Tind sa cred ca in acel context, dupa ani de zile, Zuleiha ar fi zis ca a fost totusi fericita. A crescut un copil sanatos, destept, pasionat, harnic, care o iubea.
Mi-a placut ataaaaat de mult finalul! Nu mi s-a parut deloc happy-end, doar o sansa si atat. Fiecare are dreptul sa isi construiasca asa cum doreste continuarea, eu mi-am construit-o cu Iusuf ajuns in libertate, nu musai pictor - posibil ca talentul sau de a picta teme sovietice sa fie o iluzie in lumea reala. Dar cu exemplul unei asa mame o poate lua de la zero in alt domeniu pentru ca e puternic.
Spre deosebire de ce spune Andreea in recenzia sa, mie nu mi s-au parut deloc irosite vietile personajelor. Mi se pare ca au avut o forta fantastica de a scoate tot ce e mai bun dintr-o situatie groaznica. In toata oboseala si suferinta lor, oamenii inca erau buni cu Ignatov, inca se bucurau de un "vernisaj" sau de o solianka facuta din apa fiarta cu sare si atat. Mi s-au parut admirabili cum nu s-au lasat prada esecului si cum si-au construit o comunitate, noi vieti, noi motive de bucurie. In paralel vad fericirea parintilor nostri in comunism, pentru ca in ciuda conditiilor de trai tot se bucurau de anumite lucruri. Si la urma urmei, din perspectiva mea, asta e secretul vietii, sa te bucuri de ceea ce ai in conditiile in care traiesti. Saracia nu te impiedica sa te bucuri de sanatatea copilului tau, coruptia nu te impiedica sa te bucuri de primii lui pasi, munca grea nu te impiedica sa te bucuri de un buchet de flori si tot asa. Iar oamenii aia au razbit si si-au facut casa in colonie, in Siberia, la capatul lumii, in conditii aspre, ceea ce mi s-a parut de admirat.
---------
Bun. Am reusit si eu, cu chiu, cu vai, sa termin cartea. Doamne, cat de mult mi-a placut. ❤
Sper sa se faca film, scenele cu Zuleiha deschizand ochii mi se par gandite special pentru cinema.
Sa le iau pe rand acum: mi-a placut mica lectie de istorie - a fost destul de vaga, dar suficienta cat sa nu plictiseasca si destula cat sa ofere context si sa provoace interes.
Mi-a placut vocabularul - ador sa citesc un roman cu vocabular bogat, iesit din tipar, cu cuvinte pe care nu le intalnisem pana atunci - gen izba.
Mi-a placut iar foarte tare cum a redat timpul si culoarea locala Iahina, dar si metafora prin care descria relatia Strigoaicei cu fiul ei (era oarba si surda, dar ei comunicau perfect). La fel de fain mi-a placut cum a asociat toate temerile si cosmarurile Zuleihai cu relatia cu ea.
Zuleiha mi s-a parut foarte puternica - un exemplu perfect de rezilienta, ca tot s-a discutat pe tema asta. A abordat moartea fiicelor asa cum a putut cu mintea sa, a abordat natural si sanatos viata lui Iusuf (pentru ca la inceput era stresata non stop ca va muri), i-am admirat daruirea si am plans de emotie cand s-a taiat la degete ca sa il hraneasca cu sangele ei. M-a impresionat foartr tare scena. Mi-a placut ca l-a lasat pe Allah si a decis sa se lase in voia placerilor chiar daca pentru scurt timp, am regretat doar ca a asociat idila sa cu accidentul lui Iusuf, dar era normal in situatia sa, traumatizata de soacra, religie, babisme si mituri. I-am inteles atat de bine suferinta ca fiul ei pleaca dar si gestul de la final cand l-a implorat pe Ignatov sa o ajute.
Si ajungand la Ignatov, asa o zbatere era in el... o lupta continua intre bine si rau, incontinuu lupta sa isi salveze oamenii si isi spunea ca o face doar pentru functie, cand mi se parea asa evident ca o face din convingere. Pacat ca nu si-a dat voie sa fie un om bun. Am plans (dar am plans ceva la cartea asta 😁) si de teama cand a ars certificatul de nastere a lui Iusuf, nu imi venea sa cred. Si de usurare cand l-a refacut trecandu-se pe el ca tata. Mi s-a parut ca abia atunci a dat voie binelui din el sa invinga lupta cu raul, cand si-a dat seama ca sistemul l-a batjocorit la un loc cu deportatii.
Leibe. ❤ Minunat personaj. Episodul cu nasterea a fost exceptional scris, din punctul meu de vedere. Am sorbit fiecare cuvant si mi-a placut la nebunie cum a decis sa ilustreze Iahina relatia sa cu dementa - sau ce boala o fi avut.
Mi-au fost dragi si celelalte personaje, episodul cu Parisul pictat m-a distrat maxim, mi s-a parut o gura de aer intr-o mare de suferinta.
Mi-a atras atentia fragmentul in care se mentioneaza ca Zuleiha nu e fericita, ci multumita. Tind sa cred ca in acel context, dupa ani de zile, Zuleiha ar fi zis ca a fost totusi fericita. A crescut un copil sanatos, destept, pasionat, harnic, care o iubea.
Mi-a placut ataaaaat de mult finalul! Nu mi s-a parut deloc happy-end, doar o sansa si atat. Fiecare are dreptul sa isi construiasca asa cum doreste continuarea, eu mi-am construit-o cu Iusuf ajuns in libertate, nu musai pictor - posibil ca talentul sau de a picta teme sovietice sa fie o iluzie in lumea reala. Dar cu exemplul unei asa mame o poate lua de la zero in alt domeniu pentru ca e puternic.
Spre deosebire de ce spune Andreea in recenzia sa, mie nu mi s-au parut deloc irosite vietile personajelor. Mi se pare ca au avut o forta fantastica de a scoate tot ce e mai bun dintr-o situatie groaznica. In toata oboseala si suferinta lor, oamenii inca erau buni cu Ignatov, inca se bucurau de un "vernisaj" sau de o solianka facuta din apa fiarta cu sare si atat. Mi s-au parut admirabili cum nu s-au lasat prada esecului si cum si-au construit o comunitate, noi vieti, noi motive de bucurie. In paralel vad fericirea parintilor nostri in comunism, pentru ca in ciuda conditiilor de trai tot se bucurau de anumite lucruri. Si la urma urmei, din perspectiva mea, asta e secretul vietii, sa te bucuri de ceea ce ai in conditiile in care traiesti. Saracia nu te impiedica sa te bucuri de sanatatea copilului tau, coruptia nu te impiedica sa te bucuri de primii lui pasi, munca grea nu te impiedica sa te bucuri de un buchet de flori si tot asa. Iar oamenii aia au razbit si si-au facut casa in colonie, in Siberia, la capatul lumii, in conditii aspre, ceea ce mi s-a parut de admirat.
September 22, 2016
Twenty stars.
More if I could.
This is the best book I have read all year. It is a hard book, a cruel book, about a hard and cruel time and the people that were forced to live through it. It is about what it means to be a woman, a mother, a man, a servant of the state, an individual in the face of unspeakable cruelty, and still come out of the other side a human being. There are people you will love in this book, and people you will hate. There are people you will feel you've lived years and years with.
The author is extremely skilled and knows when to advance the plot and when to slow down. And more importantly, she doesn't spare the reader, she doesn't sugarcoat, she doesn't offer false reassurances. She assumes the reader is an intelligent person and capable of understanding the enormity of the cruelty of the 1930s in Russia.
If you read Russian, you must read this book.
I hear there is an English translation in the works.
More if I could.
This is the best book I have read all year. It is a hard book, a cruel book, about a hard and cruel time and the people that were forced to live through it. It is about what it means to be a woman, a mother, a man, a servant of the state, an individual in the face of unspeakable cruelty, and still come out of the other side a human being. There are people you will love in this book, and people you will hate. There are people you will feel you've lived years and years with.
The author is extremely skilled and knows when to advance the plot and when to slow down. And more importantly, she doesn't spare the reader, she doesn't sugarcoat, she doesn't offer false reassurances. She assumes the reader is an intelligent person and capable of understanding the enormity of the cruelty of the 1930s in Russia.
If you read Russian, you must read this book.
I hear there is an English translation in the works.
May 4, 2020
I will get a lot of hate for this but my dark soul was not touched by this book at all.
Found it too unrealistic too heroic and style was too primitive.
Characters not deep and very simple and uncomplicated . Like you knew what to expect from all of them.
Domestic life was interesting, Zuleikha herself was ok, but too simple.
I understand why it is so popular and why everyone liked it but not my cup of tea at all
Found it too unrealistic too heroic and style was too primitive.
Characters not deep and very simple and uncomplicated . Like you knew what to expect from all of them.
Domestic life was interesting, Zuleikha herself was ok, but too simple.
I understand why it is so popular and why everyone liked it but not my cup of tea at all
February 1, 2022
Splendidă!
"A obosit, a obosit să sufere. Să sufere de foame, să-și tot îndemne burta nesătulă să se lase amăgită. O doare din cauza mâncării proaste. Suferă de frig noaptea. De dureri în oase dimineața, de păduchi, de grețuri frecvente. Suferă din cauza nefericirii din jur și a morților nenumărați. Suferă de frică, și chinul ăsta e din ce în ce mai mare. Și - cel mai îngrozitor - suferă de o rușine care nu trece niciodată."
"A obosit, a obosit să sufere. Să sufere de foame, să-și tot îndemne burta nesătulă să se lase amăgită. O doare din cauza mâncării proaste. Suferă de frig noaptea. De dureri în oase dimineața, de păduchi, de grețuri frecvente. Suferă din cauza nefericirii din jur și a morților nenumărați. Suferă de frică, și chinul ăsta e din ce în ce mai mare. Și - cel mai îngrozitor - suferă de o rușine care nu trece niciodată."
February 20, 2019
Zuleikha lives with her abusive husband, Murtaza, and her mother-in-law (whom she thinks of as the Vampire Hag) in Soviet Russia in 1930. Her life with them is a very hard one. When communist soldiers come to take over their farm, her husband is killed and she’s sent to Siberia. It takes them many difficult months on a train to get there, with many dying along the way. The other survivors include a painter, a mind sickened doctor and the man who killed her husband, Commander Ignatov. Together they begin to build a new life for themselves.
This is a powerful Russian saga, giving an immense overview of life under communist rule. It covers such a wide range of political and religious issues. This author is a master at painting an image of the world as it was then in Russia for dekukalized peasants. I felt like I was watching a movie on a huge screen as I read this book. The author is also a filmmaker so that may well be why the book has such a cinematic feel to it. She doesn’t hold back on how brutal their lives were and there are some scenes that are horrific. The only reason that I’m not giving this book a full 5 stars is that there were times when it dragged a bit for me and at times when the plot seemed to be a bit contrived. But overall, it’s a wonderful read. The characters were deeply portrayed and Zuleikha’s life is a heart wrenching one.
Recommended.
This book was given to me by the publicist in return for an honest review.
This is a powerful Russian saga, giving an immense overview of life under communist rule. It covers such a wide range of political and religious issues. This author is a master at painting an image of the world as it was then in Russia for dekukalized peasants. I felt like I was watching a movie on a huge screen as I read this book. The author is also a filmmaker so that may well be why the book has such a cinematic feel to it. She doesn’t hold back on how brutal their lives were and there are some scenes that are horrific. The only reason that I’m not giving this book a full 5 stars is that there were times when it dragged a bit for me and at times when the plot seemed to be a bit contrived. But overall, it’s a wonderful read. The characters were deeply portrayed and Zuleikha’s life is a heart wrenching one.
Recommended.
This book was given to me by the publicist in return for an honest review.
Displaying 1 - 30 of 1,312 reviews